Met zekerheid kan ik zeggen dat mijn vorm nog nooit zo goed gezeten heeft, en dat ik het zo jammer vind dat ik dit niet heb kunnen bewijzen. Maar goed, een verklaring? Omdat het parcours de dagen voordien er heel slecht bij lag, hebben ze het anders moeten leggen. Hierdoor mochten we liefst 600 meter minder lopen.

Het beloofde een snelle wedstrijd te worden. Mijn start nam ik bewust iets minder snel, aangezien er een loodzwaar parcours wachtte. Ik startte in 16e positie en probeerde rustig op te schuiven, mijn benen voelde goed aan en dat gaf me ook vertrouwen. Mentaal en fysiek was ik 100% klaar voor deze dag. Maar helaas, wanneer ik de eerste keer de lange heuvel opliep, en boven aankwam voelde ik het al. Van bij het begin moest ik werken, niets liep soepel, mijn ademhaling wilde niet mee.. Ik moest me forceren om mee te schuiven met de andere atletes. Ik heb geprobeerd een vuist te maken, maar dit lukte jammer genoeg niet.

De laatste ronde was volledig sterven. Ik had precies het gevoel verstikt te worden, de keel werd op één of andere manier dichtgeknepen. Op die foto is het duidelijk te zien. Ik kwam uiteindelijk als 33ste over de meet. Nadien kreeg ik van de meegereisde supporters te horen: ‘Astrid, we hebben u nog nooit zo zien lopen, het was niet om aan te zien, verschrikkelijk’.

Lees verder op de website van Astrid.