LEBB Lebbeekse AC Lebbeekse Atletiekclub

Historia: Het jaar nul

Lebbeke
31
juli 2012

In 1955 werd onze atletiekclub opgericht door Miel De Schrijver, toen atleet bij KAVD. In dit eerste deel gidsen we jullie door de eerste 15 jaar van onze club.

In februari 1955, wipte Miel De Schrijver (toen aangesloten loper bij KAV Dendermonde) na een vermoeiende training nog even binnen wipte in café Atletico. Café Atletico was een cafeetje aan kapel Heilig Kruis te Lebbeke. Wanneer hij het woord nam, was men er voor minstens een half uur aan. Daarbij meende hij nog dat iedereen een beetje hardhorig is, zwierde hij met zijn armen vervaarlijk om zich heen en weet met een speciale gezichtsgymnastiek een dergelijke overtuigingskracht uit te spelen dat iedereen hem onmiddelijk gelijk gaf. Hij moet op die avond zodanig tekeer zijn gegaan dat enkele buren bereid waren om samen met een Lebbeekse atletiekklub te stichten. Zijn eerst trawanten waren Frans Verhulst, Robert Bosman (die onmiddelijk secretaris werd), Jef Vleminckx, Jef De Ridder en Jozef Verhaeve. De gebroeders Jean en Maurits Van der Straeten waren bij de eerst aangesloten atleten.

Het was een schuchter begin. Enkele jongeren werkten in de straten van Lebbeke aan hun conditie. Stilaan kwam er echter meer belangstelling voor de trainingsgroep van AC Lebbeke Kruis, zoals de club toen genaamd was. Miel, die van dichtbij de oefeningen volgde, had intussen zijn ontslag ingediend bij KAVD. Hij begon Brussel plat te lopen om de nieuwe atletiekclub in Lebbeke zo snel mogelijk op poten te krijgen. Intussen werden enkele oefencrossen ingericht met als voornaamste doel het opsporen van lokaal talent. Enkele atleten liepen zich meteen in de kijker. Pierre Danset, Gust Dewilde en Valerie De Meyst wisten zich bij de cadetten reeds te onderscheiden. De club groeide al snel uit tot een veertigtal atleten.

Eerste terreinen dankzij SK Lebbeke

Vanaf het prille begin vielen er al meteen enkele sterke prestaties te noteren die de naam en faam van de club meer dan ten goede kwam. Nog geen 10 jaar later bestond de club al uit 100 actieve leden en werden grote manifestaties ingericht waar topatleten als Gaston Roelants aan deelnamen. Tot die tijd werd er enkel aan loopnummers gedacht. Voor kampnummers waren er immers terreinen nodig, en die waren voorlopig niet ter beschikking.
Stilstaan is achteruit gaan, en dus vond men in Lebbeke de tijd rijp om aan nieuwe terreinen te denken. Na onderhandelingen met SK Lebbeke kon getraind worden achter de tribunes van het voetbalplein. Er moesten echter enkele dingen nieuw gebouwd worden: een stand voor discuswerpen, kogelstoten, hoog- en verspringen. Al snel resulteerde deze investering in sterkre prestaties. Gilbert Van Cauter wierp zijn speer 56 meter ver, en kreeg de kogel 13m ver. Prestaties die niet onopgemerkt bleven. Andere atleten uit de streek kwamen zich spontaan bij de club melden.

Door de plotse groei van het aantal atleten, ontstond ook de nood om een atletiekpiste aan te leggen. De gemeente wilde op dat moment niet investeren, en ook SK Lebbeke zag het niet zitten om nog eens fondsen af te staan. Na eindeloze discussies besloten de atleten dan maar zelf de handen uit de mouwen te steken. Ingenieur Guido Ravijts, Belgisch kampioen hinkstapspringen, kreeg de opdracht om een plan uit te werken. Na enkele grote benefietacties kon men onder grote belangstelling de piste openen in 1966.

Roger Moens trainer

AC Lebbeke zette meteen een stap hogerop. De club trok één van de grote namen uit de internationale atletiek aan als trainer: ex- wereldrecordhouder 800m Roger Moens (zie foto bovenaan). Al snel onderscheidden zich enkele scholieren en junioren op de fondnummers. In 1967 werd voor het eerst een Belgisch record gebroken op de Lebbeekse terreinen. De Decker bracht het BR kogelstoten op 17m26.

Het werden misschien wel de meest gouden jaren van de club. Maar mooie liedjes duren meestal niet lang. Het gemeentebestuur van Lebbeke meende dat er eens iets mocht gedaan worden voor andere sporten in de gemeente en vatte het plan op om een groot sportcomplex te bouwen waar tennis, volley, handbal en atletiek naast elkaar konden worden beoefend. De zelfgemaakte sintelbaan verdween en een splinternieuwe kunststofbaan werd in het vooruitzicht gesteld. Op 16 juni 1968 werd een sluitingsmeeting georganiseerd, amper 2 jaar na de opening.
Tot grote konsternatie van de atleten duurden de aanvangswerken slechts enkele dagen. Nadien werd er jarenlang geen schop meer in de grond gestopt. Het leek wel alsof de klok 10 jaar achteruit werd gedraaid. De toenmalige secretaris en enkele andere bestuursleden gaven er de brui aan, en de club leek op sterven na dood toen de gebroeders Van der Straeten het roer overnamen en de club opnieuw leven in wisten te blazen.

Gebaseerd op het artikel van Alfons Abbeloos dat op 15 februari 1974 in “De Voorpost” verscheen.

Volgende maand bekijken we de wedstrijdtruitjes van AC Lebbeke (1955-2012).

Geschreven door Sam Vanfleteren | Contacteer webteam

Facebook Twitter Instagram Flickr Strava Wikipedia YouTube