Maurits Vanderstraeten is een kranige 70-plusser die al terugblikt op een atletiekcarrière om U tegen te zeggen. Al ruim vijvenvijftig jaar is hij actief binnen AC Lebbeke. Het is dan ook geen wonder dat hij zowel binnen zijn eigen club, als binnen de Vlaamse atletiekwereld een graag geziene persoonlijkheid is. Wie over Maurits spreekt, verwijst meteen naar zijn onvermoeibare inzet voor de atletieksport. Vraag je aan om het even wie binnen AC Lebbeke wie Maurits is, dan krijg je meteen te horen dat hij het boegbeeld van de club is. Zelf denkt hij nog lang niet aan afscheid nemen van al zijn verantwoordelijkheden en passies, al vult hij nuchter aan dat er wel een dag zal komen dat de gezondheid het niet meer zal toestaan om wekelijks in de weer te zijn op meetings of trainingen. Atletiekleven had een leuke babbel met deze vrijwilliger in hart en nieren.

Hoe is jouw passie voor atletiek ontstaan?

Na mijn legerdienst als matroos, ben ik op zoek gegaan naar een leuke en sportieve hobby. Eenmaal terug in Lebbeke duurde het dan ook niet lang alvorens ik terecht kwam bij de piepjonge atletiekclub Lebbeke Kruis. In 1958 heb ik de eerste keer mijn sportschoenen aangebonden voor de club. In die tijd deed ik graag mee aan veldlopen en stratenlopen. Maar na een tijdje kon je mij ook wel op de piste vinden voor een 1500m of een 3000m. Ik heb altijd graag gelopen, ook al heb ik er niet in uitgeblonken. Maar ik heb echt een hart voor de atletieksport ontwikkeld. Ik ben dan ook blij dat ik van bij de start van AC Lebbeke deel uitmaak van deze club.

Je hebt binnen de club snel een status als vaste waarde verworven. Hoe ben je als vrijwilliger aan de slag gegaan?

Amper twee jaar na mijn eerste kennismaking met de club waren de bestuursleden op zoek naar nieuw bloed om de club recht te houden en uit te breiden. Toen bleek dat er niet zo veel kandidaten waren om bij het bestuur aan te sluiten, ben ik zelf bestuurslid geworden. Die eerste jaren heb ik de handen uit de mouwen gestoken waar er hulp te kort was. Twee jaar later werd ik schatbewaarder en in 1967 werd ik de nieuwe voorzitter. Toen er naar mijn mening een betere kandidaat voor de voorzittersstoel naar voor kwam, heb ik graag een stapje opzij gezet. Maar dat wil niet zeggen dat ik daarmee een punt zette achter mijn bestuurscarrière. Twee jaar later heb ik de functie van secretaris op mij genomen, een taak die ik tot in 2002 met veel plezier heb vervuld. Ik denk dat ik toch wel een mooi parcours achter de rug heb, al ben ik nog altijd nauw betrokken met het reilen en zeilen van de club als bestuurslid. Maar daar is het niet bij gebleven. In de jaren 70 heb ik mij kandidaat gesteld als sportgangmaker van de gemeente Lebbeke in samenwerking met Bloso. Zo heb ik twee jaar lang de atletieksport in en rond Lebbeke gepromoot en mensen proberen warm maken voor deze mooie sport.

Jouw engagement beperkt zich niet tot je eigen regio. Na de jaren als sportgangmaker was het hek van de dam en ben je je ook op provinciaal en zelfs Vlaams niveau gaan inzetten voor de atletieksport. Hoe ben je daar terecht gekomen?

Begin van de jaren 60 werd de Beker der Vriendschap opgericht. Een soort interland met eerst zes deelnemende landen of provincies. In ’69 kwam Vlaanderen als zevende deelnemer erbij tijdens een meeting in Saarbrücken. Vlaanderen werd toen vertegenwoordigd door Oost- en West-Vlaamse atleten. Samen met mijn vrouw heb ik die ploegen toen begeleid en kennis gemaakt met atletiek op een interprovinciaal en internationaal niveau. Die ervaringen zijn ongetwijfeld de bouwstenen voor mijn latere functies in onder andere het Provinciaal Comité Oost-Vlaanderen, verschillende Sportraden, de Raad van Bestuur van de Vlaamse Atletiekliga en de Raad van Bestuur van het BOIC Oost-Vlaanderen.

Het vervolg van dit interview kan je lezen in Atletiekleven, het maandelijks magazine van de Vlaamse atletiekliga.

Bron: Atletiekleven, Jolien Corstjens