Vrijdagmiddag kwamen we aan, de ene al wat vroeger dan de andere maar tegen 19 uur was heel de bende compleet en konden we allen samen op verkenning naar onze kust. De eerste keer maar vooral niet de laatste keer voor de meesten van ons dit weekend. Na een stevige wandeling in de Noordzeewind kwamen we terug aan in ons weekendverblijf. De eerste avond was er al één om in te kaderen. Na enkele gezelschapspelletjes wapenden “de Pat en de Wannes” zich met hun gitaar en passeerde heel hun muziekrepertoire de revue. Diegenen die wat zangtalent hadden of wat later na een beetje moedwater dat vanzelf kregen zongen mee uit volle borst. Dit ging door tot in de late (vroege) uurtjes.

De volgende ochtend fris uit de veren want er stond ons al een luxe ontbijt te wachten om 8 uur. Bijna iedereen stond na het ontbijt paraat om aan de eerste training te beginnen. Iedereen liep richting zee, de iets meer geoefende loper ging voor een lange tocht op het strand terwijl de iets mindere loper de zeelijn verkoos voor een fikse wandeling. Ikzelf ging met 18 van onze atleten voor een ochtendtraining met oefeningen versnellingen en een aflossingsspel. De koude wind speelde ons wel nog wat parten waardoor enkelen van ons een beetje kou kregen tegen de middag en daarom verkozen we om terug naar onze mossel, zeester, oester of garnaal te gaan.
Na het middageten en een beetje rust vertrokken de atleten opnieuw voor een training naar zee. Bart ging met zijn groep naar de duinen in Wenduine terwijl ik mijn gevreesde trappentraining in petto had. Andy bleef in het domein om stabilisatie- oefeningen te doen. De niet-competitieatleten en recreanten verkozen voor een duinenwandeling. Na de zware trappentraining hebben we onze atleetjes dan hun zeer verdiende beloning gegeven door ze een ritje te laten maken op de allom bekende Blankenbergse Velodroom. Dit verzachte althans toch wat de pijn in de benen.
s’ Avonds stond de quiz op het programma. Iedereen deed mee aan de zeer leuk in elkaar gestoken quiz door Conny, Wannes en Dominique. Aan het eind werd de winnaar beloond met hét streekgerecht van Blankenberge: “babelutten”. De avond die volgde was er opnieuw één om in te kaderen. Er werd gezongen en gedanst op de meest foute muziek en ook op oude en nieuwe popsongs.

De volgende ochtend was het begin van onze laatste dag. Hier en daar ontbraken er al wat telgen op het ontbijt. De ene omdat er een training op het programma stond van een 30tal kilometers, de andere omdat er de avond voordien te veel kilometers gepasseerd waren. Maar het was geen probleem om iedereen tijdig uit de kamers te krijgen. Tegen 10 uur was iedereen gepakt en opnieuw paraat om mee naar zee te gaan om wat strandspelen te doen. Toen we terug aankwamen om ons laatste middagmaal te verorberen werden we opnieuw verwelkomt met muziek en het was zowaar een hele receptie die Noëlla, Conny en Domi hadden georganiseerd voor onze laatste dag.
Jammer genoeg was dit dan ook het begin van onze laatste uurtjes samen met de AC Lebbekefamilie, want dat zijn we dit weekend wel geworden. Als sommigen van je atleetjes bijna ruzie maken om naast je te zitten aan tafel en in de groep de naam tante Dominique en Meter Conny te horen vallen, dan kan je wel stilaan van een familie beginnen spreken vind ik.

Foto’ s bekijk je hier:

Het werd een sportkamp om niet snel te vergeten. Hopelijk slagen we erin om volgend jaar opnieuw eenzelfde verblijf vast te leggen.