De eerste opdracht voor de groep was om tegen 5u30 in de luchthaven van Eindhoven te geraken. Het ging dus een lange eerste dag worden, maar geen probleem. Dat hadden we er voor over. Rond 3u30 vertrokken we vanuit Lebbeke richting Eindhoven, na eerst nog de ijslaag van de voorruit gekrabd te hebben. Naar het einde van de rit toe waren hier en daar toch enkele koerscorrecties nodig, inclusief bij ondergetekende, daar waren wat meer correcties nodig. Zodanig veel zelf dat het nagestreefde richtuur van 5u30 overschreden werd. Dit resulteerde op het einde van de rit tot een eerste ochtendtraining van 2×500 meter sprinten (no recup) met valiezen richting de vertrekhal.

Na het inchecken van de valiezen, waar hier en daar nog een kleine gewichtsaanpassing diende te gebeuren, konden we richting de vertrekhal bollen alwaar we een ontbijt nuttigden in afwachting van de “final call” voor onze vlucht.

Rond 7u30 was het dan zover, alles was ingeladen en we konden aan boord gaan. Tijdens de vlucht maakten velen gebruik om de verloren nachtrust wat in te halen of wat te chillen. De vlucht verliep zoals het moest en de landing kon tegen 10 uur worden ingezet. De temperatuur op de luchthaven van Faro was toen al rond de 18°C ( komend van 6°C in Eindhoven ). Na een spannende 30 minuten afwachten dat alle valiezen mee waren, konden we op de gereserveerde bus stappen richting eindbestemming.

Eens ingecheckt in de “Pinhal da Marina” en na de lunch stond de eerste krachttraining al op het programma. Voorlopig was er nog geen teken van de mysterieuze Gotcha killer(s) te bespeuren en konden alle atleten zich volledig wijden aan hun belangrijkste missie: “ de trainingen”.

Het avondmaal die dag was meer dan welkom en nadien trokken de meesten van ons richting hun bed. Het was een lange eerste dag geweest en de volgende dag stonden er twee pittige trainingen op het programma.
De nachtrust was verkwikkende en gelukkig wat langer dan de vorige. Bij het openschuiven van de gordijnen, in de ochtend, verscheen een helder blauwe hemel ten tonele en de eerste zonnestralen priemden in de ogen. Meteen schoot onze gemoedstoestand de hoogte in en hadden we zin in wat de dag ons ging brengen. Na het ontbijt kwam het onthutsende nieuws dat de Gotcha-killer had toegeslagen. De eerste atleet was gesneuveld. Onthutst van het slechte nieuws gingen de atleten die ochtend toch aan de slag met hun eerste sprinttraining. Met de zalige zonnestralen op ons lichaam, de helderblauwe hemel boven onze hoofden en de verfrissende zeebries die door onze haren blies, vergaten we al snel wat er gebeurd was. Na elke sprint, na elke hartslag kwamen de atleten meer en meer in de trainingszone en genoten van de inspanningen (althans dat denk ik toch 😊).

Na de training was het aan het eerste groepje van atleten om een lekkere broodjesmaaltijd voor te bereiden voor het hele team. Dit werd gedaan onder leiding van de dames die mee waren ( Carla, Lien, Celine en Daisy ) die er alle dagen voor gezorgd hebben dat de verse groenten klaar waren op het moment dat we van de training terugkwamen. Na een afkoeling in het zwembad werd er gezamenlijk een lekker verzorgde lunch genuttigd in de tuin onder de bomen of in de zon. Onder het eten werd gezellig gekeuveld, gelachen en sterke verhalen verteld. Maar het was ook het uitgelezen jachtterrein van de Gotcha Killers. Menige atleet werd in deze setting het leven ontnomen.

De dagen volgden zich nu snel op en training na training werd afgewerkt. De atleten werkten zich in het zweet onder de aanmoedigende kreet “GO, GO, GO”, geïnspireerd door de Engelse dril-sergeanten daar aanwezig. Elke dag sloeg het noodlot echter toe. De ene na de andere atleet maakte een fatale fout en werd geëlimineerd. Tegen dag negen van de stage was de helft van de groep reeds uitgeschakeld. De nog levende atleten waren steeds meer op hun hoede, maar het mocht vaak niet baten. Ook begonnen de vele trainingen zijn tol te eisen en hadden de meesten geen frisse benen meer. Toch trainde iedereen dapper door, onder een stralende zon en bleef de sfeer opperbest.

In de late namiddag op 12 april sloeg de Gotcha Killer genadeloos toe en werd ook ik dodelijk geraakt. Met mijn laatste krachten kan ik dit verslag nog aanvullen, maar kan dus niet vertellen hoe dit verder gaat aflopen. Ik hoop dat er nog een aantal atleten veilig terug thuis geraken om het relaas van deze geslaagde reis te vertellen. Ik kan enkel nog iedereen feliciteren voor zijn inzet op de trainingen en hen een succesvol zomerseizoen toewensen en dat er veel records mogen sneuvelen.