Bij de afstandslopers wordt de “Les 4 cimes du pays de Herve” in Battice beschouwd als de ultieme wedstrijd in het rijtje van crossen, stratenlopen en halve of volledige marathons. Deze loopwedstrijd is 33 km lang, maar vooral de 625 meter bergop (en dus ook 625 meter bergaf) maken haar even zwaar als een marathon. Naast vier “toppen” zijn er nog eens 14 hellingen. Slechts 2 kilometer zijn echt vlak.
Na 2 halve marathons in september was de verleiding te groot om onder de leiding van Bart en Jan even door te trainen. Wekelijks een lange duurloop dus van 21 km, 24 km en 27 km.

En dan is het zover op 8 november, zo waar een stralende zondag: 16 graden! Uitgerekend deze week moest mijn auto naar de garage voor olielekken. Dan maar het openbaar vervoer. Dat is de trein van 7u20 in Opwijk nemen en een korte busrit van Verviers naar Battice.

Onder de tonen van de plaatselijke fanfare stelt iedereen zich op bij de start. Geen bekende gezichten van bij ons, wel veel Limburgers en Nederlanders. Om 11u15 klinkt het startsein. Meer dan 700 deelnemers stormen 800 meter bergaf aan een dalingspercentage van 15%.

De eerste “cime” is er al na 6 kilometer en wordt probleemloos overwonnen. Ik pas de taktiek toe van snelle afdalingen (laat de zwaartekracht maar werken) en rustige klimmen om zo krachten te sparen. Je moet er dan wel tegen kunnen dat enkele tientallen lopers je voorbij snellen.
Het eerste derde deel verloopt overwegend dalend. Na 1 uur en 1 minuut passeer ik aan het bord van de 13 km. Op dat ogenblik zijn we al enkele honderden meters aan het klimmen naar “cime 2”, een echte killer met enkele vreselijk steile stukken en dat op een – gelukkig droge – landweg. De laatste honderd meter volg ik het voorbeeld van enkele voorgangers en probeer al stappend wat te recupereren.

Onderweg is de omgeving prachtig. In tegenstelling tot de treinreis tussen Luik en Verviers door wondermooie valleien met kabbelende riviertjes en weelderige bossen, is het landschap hier open met een opeenvolging van heuvels, bedekt met weiden, het bekende land van Herve. Alleen de koeien ontbreken deze tijd van het jaar.

Rond kilometer 16 ligt het fort van Aubin op een heuvel boven de valleien. Alhoewel, veel Duitsers zal het wel niet tegengehouden hebben. Ons evenmin.
Tijdens de 2e helft van de wedstrijd vernauwt mijn zicht zich tot de lange rij lopers op de heuvelruggen vóór mij, die tonen of het bergop of bergaf gaat. Kilometer 13 tot 23 neemt 55 minuten in beslag, een stuk trager dan daarvoor. Ik begin te rekenen : nog 64 minuten over voor de overblijvende 10 kilometer, dat moet lukken om onder de 3 uur te blijven. “Cimes 3” zijn we dan al een kilometer aan oplopen. Steil, lang maar zonder supersteile gedeelten zoals bij “cime 2”, en – belangrijk – op asfalt.

De afdalingen worden steeds korter, de beklimmingen steeds langer, en tussen kilometer 27 en 28 gaat bij mij het licht uit. Per kilometer bergop zijn nu al 7 minuten nodig. “Blijven lopen” roept mijn inwendige stem, ook al is het vervallen tot een sukkeldraf. 3 Duitsers lopen me vrolijk keuvelend voorbij, hoe doen die dat? Bij mij is het kwestie van overleven en aftellen.
Het moeilijkste komt helemaal op het einde, met de 800 meter lange muur van Bouxhmont, bij de start bergaf, maar nu bergop tot de finish, iets gelijkaardig als de muur van Hoei in de Waalse pijl. Het wordt zuchten en kreunen, aangemoedigd door het publiek en bij tromgeroffel. De helft doet het al stappend. Ik ben vastbesloten te eindigen in schoonheid en haal al lopend, of wat daar moet voor doorgaan, de streep : 2u 56m 39s, 195e op 603 die de finish bereiken.

Iedereen krijgt na aankomst i.p.v. water een dampend bekertje thee. En raar maar waar, het helpt om terug “op ons effen” te komen. Na de douche krijgen we elk nog een gratis “casse-croûte”, 3 boterhammen met een heerlijke lokale stroop en bijhorende kazen.

Battice, een avontuur dat mooi eindigt! En op de terugreis, tijd zat om dit artikel te schrijven.