17 maart. Op een zonnige dinsdag in 1966 wordt Geert geboren. Niemand kon ooit voorspellen dat deze boreling van Belgische makerij zo’ n sterke atleet zou worden.

Het prille begin

Op zijn 9de start Geert met basket. Omdat hij in de winter competitief aan basket deed begon hij met atletiek als opvulling tijdens de zomermaanden. Op school bleek dat hij wel redelijk goed sprong en op aangeven van Frankie De Feyter kwam hij naar Lebbeke om te hoogspringen. Liefde op het eerste gezicht met de sprint was het dus niet. Nog steeds vindt Geert basket een erg leuke sport. ‘Niet alleen vraagt het snelheid, uithouding en sprongkracht maar ook coördinatie en techniek zijn vaste eigenschappen van een goede basketballer.’ wist hij ons te vertellen.

De volgende stap

Hoewel hij opgemerkt werd als hoogspringer, bleef het daar niet bij. Er volgden al gauw nieuwe disciplines waar Geert, intussen scholier, met kop en schouders bovenuit stak. Bijna even snel als hij liep, sneuvelden de clubrecords zowel op de 100, 200 als de 400 meter en ook de records in het verspringen en hoogspringen moesten eraan geloven.

Niettemin was hij erg zenuwachtig voor elke wedstrijd, in het bijzonder op de korte sprint. Dit omdat je absoluut niet mag falen bij je start. Voor de iets langere spurtnummers zat het echter anders. Zo ook bij de 400 meter, het nummer waar Geert een haat / liefdeverhouding mee had. Op dit nummer zette hij fantastische tijden neer, maar het afzien dat eigen is aan een 400m vond hij helemaal niet leuk. ‘Het gebeurde dikwijls dat ik helemaal van de kaart was na een 400 meter.’ liet hij nog optekenen.

• PR 100m: 11.09 (Scholier) (Huidig CR) – 10.96 (Senior)
• PR 200m: 22.36 (Scholier) (Huidig CR) – 22.07 (Senior)
• PR 300m: 34.74 (Senior)
• PR 400m: 49. 20 (Scholier) (Huidig CR) – 48.52 (Senior)
• PR hoog: 1m 91 (Scholier) (Huidig CR)
• PR ver: 6m90 (Scholier) (Huidig CR)

• PR 4×100: 42.79 (Senior met Vercauter Kris, Brijs J en Brijs Ph) (Huidig CR)
• PR 4×200: 1.29.75 (Senior met Vercauter K., Brijs J. en Brijs Ph.) (Huidig CR)

Hoeveel kampioenschappen Geert nu precies gewonnen heeft, valt moeilijk te achterhalen. Zelf vermoedt hij een tiental provinciale titels, één nationale titel, nog eens zilver en brons op een BK outdoor en een paar podiumplaatsen op het Vlaams Kampioenschap als junior en senior (dit kampioenschap bestond nog niet toen hij scholier was). In zaal won hij één nationale titel. De reden hiervoor was dat indoorwedstrijden toen niet zo courant waren. De enige zaal in België was deze in Hoboken. Voor kampioenschappen moest je naar Düsseldorf.

Het moment van de eerste blessure

Geert wordt junior en krijgt last van de ergste nachtmerrie van elke atleet: blessures. Zijn eerste blessure staat hem nog duidelijk voor de geest. ‘Dit herinner ik me als de dag van gisteren. Ik was eerste jaar junior en in bloedvorm. Ik was net nationaal kampioen op de 100m geworden bij de scholieren en had een fantastische winter achter de rug. De trainingstijden waren super en ik was klaar voor de grote stap naar de grote jongens (jun/sen). De wedstrijd was een 100m voor de interclub (nu Beker van Vlaanderen) in Lebbeke zelf. Na 60m liep ik een spierscheur in mijn linker hamstring op en ben ik nog mankend over de lijn geraakt in 11.0. Ik denk dat ik toen al 10.6 moet waard geweest zijn. Ik was super ontgoocheld en had ook veel pijn en wou absoluut de 4x100m nog lopen aan het eind van de namiddag, wat een absurd idee was en ook helemaal niet kon.’

De atletiekpauze

Na zijn studies in het middelbaar (ASO Wetenschappen) kwam het zwaardere werk: universiteit. Daar behaalde hij na vier jaar zijn diploma geografie (nu master). Maar zijn harde studiewerk was nefast voor zijn prestaties op de piste. ‘Vier jaar geen sport en op de koop toe ook nog ongezond leven, leveren zoveel achterstand op die je nooit meer overbrugt.’ aldus Geert.

Hoewel hij hard werkte onder leiding van Herman Boodts om er als senior terug te staan, behaalde hij, onder meer door de vele blessures, nooit meer de topvorm van weleer. Toch brak hij nog enkele clubrecords, respectievelijk op de 100m, 200m, 300m, 400m en het verspringen. ‘Vele daarvan zijn op hun beurt ook al verbroken (wat ook zo hoort).’

De start als sprinttrainer

Geert was nooit van plan geweest om trainer te worden. ‘De club heeft met gevraagd na het vertrek van Ludwig Cardon naar VITA (Ludwig had een huis gekocht in Ninove en organisatorisch kwam het beter voor hem uit om naar VITA te verhuizen). Ik was net een jaar gestopt met competitie en liep enkel nog wat voor de fun.’ Zijn eerste trainingsgroep omvatte heel wat trouwe vrienden: Dimitri, Yoeri, Tim, Clement, Bart, Jan, Gregory, Edgard, Dirk en Carla waren de vaste leden. Gevolg was dat de afstand tussen trainer en groep veel kleiner was en bijgevolg ook een pak directer. Zo was het de gewoonte om grapjes te maken en elkaar (maar vooral Geert) voor joker te zetten, wat de sportieve focus niet altijd ten goede kwam.

In de loop van de jaren van trainerschap zijn de training al enigszins geëvolueerd. Ze zijn een mix van de trainingen die hij vroeger kreeg maar dan met een volledig eigen inbreng. Voor een stuk zijn ze dus zeker uniek. Het is immers handig om de goede dingen van vroeger over te houden. De trainingen die hij vroeger had waren veel meer toegespitst op het loopvermogen terwijl de huidige trainingen die hij geeft veel technischer zijn geworden. Verder hebben de trainingen een veel bredere basis gekregen.

De volledige reeks artikels over de geschiedenis van AC Lebbeke kan je hier terugvinden.